اشعار عربی و فارسی

دوش غمی مرا کشید, من نروم که امدم..
رنج فزون اگر رسید, من نروم که امدم..

چو کودکی پیر و جوان, روم به هرسو هرمکان
خسته اگر از این جهان, من نروم که امدم..

عشق تو شد روای من, درون و هر نمای من
اگر شوی خطای من, من نروم که امدم..

بلبل باغ گلشنی, ان منی عشق منی……
نگو نگو که رفتنی, من نروم که امدم..!

رسد چرا به من گمان, گویی به غم یادی نهان
امده از کدام زمان؟ من نروم که امدم..

مرغک خوش به نام من, ناز رخ به گام من..
رفتی چرا به بام من, من نروم که امدم..

اواز خوبانم شدی, شاید که مهمانم شدی
هرانچه بر جانم شدی, من نروم که امدم..

دلا نگو هستم چرا، عهدی که نشکستم چرا
بگو چرا مستم چرا؟ من نروم که امدم..

ماه شب دل نور من, ای خلوت پرشور من
گفتی رهت شد دور من, من نروم که امدم..

چشم تو شد به رنگ من, نگاه خوش قشنگ من
بیا دلی به تنگ من, من نروم که امدم..

ای در نگاه روی تو, شود وفا به سوی تو
دیر امدم ز بوی تو, من نروم که امدم..

مطرب غم ترانه ای, با همه دل بهانه ای
گفتی برو دیوانه ای، من نروم که امدم..

گریان غمی به باورم, با ارزویی اخرم..
رنجی که امد دیگرم, من نروم که امدم..

ای بی گمان ای خوش یقین, از اسمانها تا زمین
در انتظارم بهترین, من نروم که امدم..

حلقه ی سر اغوش دل, جام لبی به نوش دل
مستی هر باهوش دل, من نروم که امدم..

شاعر：مجاهد ظفری